Dun
tempo a esta parte vense falado moito sobre as diversas estratexias
de visibilización e asimilación que experimentou a comunidade LGTBI
en diversos eidos, nomeadamente o mediático. En apenas 10 anos a
cousificación identitaria que os medios de comunicación fixeron da
sexodiversidade foi tan orquestada e acelerada que agora xa resulta
excesivamente complexo percatarse dos diversos estereotipos que se
viñeron explotando e potenciando. Multitude de connotacións
binarias e sensacionalistas que constriñen e limitan unha realidade
LGTBI diversa e complexa. Case o 90% da visibilización existente
está protagonizada por homes cis, caucásicos, con empregos cool,
con corpos normativos e vidas urbanitas. Esí é, vidas glamourosas e
exitosas que se desenrolan no interior das urbes.
Desurbanizar
a realidade e referencias LGTBI pasa por afastarnos do modelo
hexemónico que se nos exporta dende Bruselas, as pasarelas de moda,
Mediaset, Madrid, a publicidade sexista, o IBEX 35, Eurovisión, e
por que non... Chueca. Estamos ante todo un conglomerado de espazos e
grupos de presión que redefinen constantemente cal é o modelo a
seguir para as persoas LGTBI. Barrios tematizados, consumismo
desenfrenado, festas privadas e selectas, roupa cara,
turistificación, vigorexia, clasismo e, como non, racismo. Estamos
ante o que o activismo transfeminista denominou fai tempo como
'capitalismo rosa'. É dicir, a globalización dun modelo estándar e
extrapolábel en todo momento e lugar; sen ter en conta a
idiosincrasia, outras diversidades, etc.
E
ben, nesta ecuación capitalista, gaicéntrica e urbanita, que
pintamos as persoas LGTBI galegas? É máis, que papel temos as
persoas que, de xeito temporal ou permanente, habitamos o rural? Que
tipo de referencias rurais temos, ou podemos construir, neste
contexto? De que xeito se visibiliza a realidade LGTBI rural nos
medios de comunicación? Moitos interrogantes e moitos debates que se
solapan.
Eu,
gai precario do rural, cada volta teño máis claro que debemos
faguer un esforzo por evitar a chuequización das nosas vidas
neste país. Porque o 'capitalismo rosa' non está moi desenrolado na
Galiza, mais estes procesos de colonización e asimilación nunca se
desactivan esperando momentos mellores. Non debemos esquecer que as
empresas que fan negocio coa cuestión LGTBI están moi interesadas
en que o rural non teña futuro. Non vaia ser que habitar o rural
fomente a creación de estilos de vida críticos coa lóxica
neoliberal e entre en crise o negocio do século: a tematización das
nosas identidades sexuais.
O
modelo a seguir e imitar é o da cidade masificada, consumista e
individualista. Acaso pensades que o certame Mr Gay World se
fai pensando nos homes con corpos non normativos que, ademais,
habitan no rural? Credes que o evento WorldPride
está preocupado polo comercio local e as novas formas de habitar o
rural na Galiza? Obviamente non. O 'capitalismo rosa' ignora a
realidade LGTBI rural porque non contemplan o rural como unha
posibilidade. É por iso que nós, LGTBI rurais, somos tachad*s de
ilus*s, inxenu*s ou frikis polo simple feito de plantexar outras
formas de enunciarnos fóra das cidades e das metrópoles.
As
persoas LGTBI non urbanitas que defendemos un rural diverso e con
futuro debemos pór en valor outras referencias e vivencias LGTBI
alternativas ao canon gaifriendly. Outras
formas de ser LGTBI que, até o de agora, están sendo
invisibilizadas polo relato oficial. Desurbanizar a realidade LGTBI
pasa por non invisibilizar boas prácticas que para moit*s de nós
teñen un rol protagónico na nosa axenda militante: o troco, o
coidado, o cooperativismo, a vida en comunidade, o decrecemento, os
saberes populares, a reciclaxe, o convivio interxeracional, e como
non, a defensa do patrimonio. Porque sí, a chuequización
desgaleguízanos a tódolos niveis e non axuda a normalizar a vida
cotián de agricultoras, gandeiras, pescadoras e xentes do rural que
non son/somos heterosexuais. Non esquezamos que o que non se ve non
existe, e parece ser que só existe o modelo Mediaset. Estamos ante
un dobre armario que debemos rachar: o LGTBI e o rural.
De
nós depende que se socialice a idea de que no rural sempre houbo
xente LGTBI. Que o rural sempre foi diverso e aberto ao mundo.
Afastarnos da ruralfobia é
un eixe prioritario para nós, esí como falar de sexualidades
disidentes máis alá das fronteiras da cidade e visibilizármonos
como rurais LGTBI que somos. Compre deixar ben claro que a cidade non
é a panacea, que Chueca non é o paraíso e que non hai un só
modelo de Orgullo. Non debemos esquecer, compas da trincheira
sexodiversa, que é posíbel e urxente crear e potenciar o noso
propio imaxinario rural; galego e en galego. Porque non debemos
elixir entre ser LGTBI ou ser rural; entre desenrolar unha identidade
afectivo-sexual ou unha identidade cultural.
Eiquí
e agora... transmaribibolleras
do rural por unhas aldeas diversas!
[artigo publicado na Fouce nº314 do Sindicato Labrego Galego]
Ningún comentario:
Publicar un comentario