[Artigo publicado no Nº3 da Revista Revirada Feminista]
“A
homofobia, como forma sistémica de opresión, forma un entramado moi
tupido co resto de formas de opresión, está imbricada con elas,
articulada con elas de tal xeito que, se tiras dun extremo, o nó
aprétase polo outro, e se afrouxas un cabo, tensas outro (…) Con
que dereito imos esixir a un hetero que non sexa homófobo se nós
somos tránsfobas ou racistas?”
Paco
Vidarte. ÉTICA MARICA (2010)
Recentemente
todos os estudos centrados na sexualidade dos homes gais e bisexuais
reflicten un incremento exponencial da plumofobia nos ambientes de
socialización HSH (Homes que teñen Sexo con Homes). Denígrase a
pluma e estigmatízase todo o relativo ao ‘amaneiramento’ no
home. A diversidade corporal e de expresión estética que se viviu
nos anos 60-80 no seo dos espazos HSH evolúe para un modelo
monolítico que se sustenta, cada vez máis, no rexeitamento “do
feminino”. Nos días de hoxe, no mundo marica é mainstream non
erotizar a pluma, desprezar a cultura drag, ou mesmo, non
solidarizarse cos compañeiros que tendo pluma son vítimas de
homofobia. Unha barbaridade. Que nos está a pasar no seo das
trincheiras gais? O individualismo, o elitismo e a plumofobia
actuando xuntas convértense no peor Cabalo de Troia que teñen a día
de hoxe os espazos de homosocialización masculina. Por que estamos a
padecer este fenómeno que esmaga a nosa autoestima colectiva como
maricas? Quen se beneficia do avance da plumofobia?
Increméntase
a pasivofobia, o pensamento falocrático e coitocéntrico, o
binarismo nos roles e, como non, o machismo e a homofobia dentro do
colectivo. Chámase ‘endohomofobia’ a aquel autoodio e violencia
exercida contra nós mesmos e cara outros compañeiros. Frases como:
“abstéñanse locazas”, “activo busca pasivo discreto”,
“activo dotado para pasivo sen pluma” ou “busco rapá alleo ao
ambiente” son expresións terribles que están á orde do día nas
APPs, no cruising e presente as 24 horas do día.
Os
medios de comunicación, as novas tecnoloxías e o ‘capitalismo
rosa’ impoñen aos homes gais e bisexuais un corpo apolíneo a
imitar. Un estándar inalcanzábel que temos que xestionar e
traballar individualmente nas nosas respectivas soidades, vidas
precarias, medos concretos e comeduras de cabeza. Hai que ter unha
altura e peso de manual, unha musculatura tal, unha actitude
identitaria concreta, un rol binario específico e unhas expresións
afectivo-sexuais determinadas para cada momento, espazo e
interacción. A gordofobia e a vigorexia dispáranse, e con elas, a
erotización do ‘modelo gai falocrático’. Eventos como Mister
Gay ou FITUR LGBT non veñen máis que a afianzar un canon
masculinista que, dun tempo a esta parte, se converteu en medida de
todas as cousas. Todo o que escape a esta lóxica é invisibilizado,
estigmatizado, ou sinxelamente, parodiado. A orde é directa. É
dicir: ser gai sen o parecer, exercer de marica sen aparentalo e
vivir como un homosexual sen visibilizarte de máis. En definitiva,
mensaxes contraditorias e un senfín de elementos estereotipados que
poñen en xeque constantemente as identidades maricas e a forma de
xestionar a expresión estética dentro dos espazos de
homosocialización masculina. Até o argot marica/bisex que se
popularizou recentemente está virando para posicionamentos e visións
máis machistas e hipermasculinas. Termos como “bud sex” (sexo
entre homes heteros), “cashsexual” (sexo só en troca de
elementos materiais) ou “bromance” (relacións eróticas e
afectivas entre homes heteros) teñen cinco denominadores comúns:
rexeitamento dos comportamentos gais, desaprobación da visibilidade,
desprezo do Orgullo como ferramenta política, estigmatización das
condutas femininas e non erotización da pluma. Máis do mesmo:
machismo e un discurso antiidentitario; iso sí, todo adornado dunha
falsa modernidade.
Os
activistas GBT non podemos quedar sen analizar o que está
acontecendo. Permanecer paralizados e sen actuar ante o avance do
autoodio e a insolidariedade non é a alternativa para as maricas
conscientes que aspiramos a destruír integramente a heteronorma e
calquera lóxica de dominación que se desprenda dela. É hora de non
aceptar fisuras no seo do movemento LGBT e decatármonos de que se a
plumofobia entra pola porta os feminismos acabarán saltando pola
fiestra e, entón, pode que sexa demasiado tarde.
Se
a túa pluma lle molesta, espétalla na testa!
Ningún comentario:
Publicar un comentario