[Artigo publicado na cooperativa xornalística Adiante]
A
día de hoxe a homosexualidade sigue estando ilegalizada en máis de
70 estados. Neste sentido existe toda unha batería de medidas
represivas (institucionais e extraoficiais) que buscan erradicar pola
raíz calquera tipo de defensa ou visibilidade sexodisidente:
ilegalización de organizacións LGBT, listados públicos de
activistas LGBT, cárcere, redadas, expulsión do país, despidos
laborais, dispersión, violacións, latigazos ou pena de morte. Unha
realidade actual moi alarmante se temos en conta que case o 43% da
poboación mundial aínda reside en países nos que a homosexualidade
é un delito tipicado no código penal.
Non
fai moito tempo, un 17 de maio de 1990, a Asemblea Xeral da
Organización Mundial da Saúde (OMS) eliminaba a homosexualidade do
listado de doenzas mentais (deixando nela o transformismo, o
transxenerismo e a transexualidade). Sempre soubemos que a ONU non é
unha estrutura LGBTfriendly nin a LGBTfobia é unha cousa de fai mil
anos. Temos que ter presente que as nosas prácticas homosexuais e as
nosas relacións homoeróticas contan con só 28 anos de legalidade
internacional.
De
pinkwashing sabemos bastante no estado español xa que no
tardofranquismo empregouse o fenómeno da “Movida madrileña”
para faguerlle pinkwashing á unha Transición política que nin foi
de ruptura nin foi de mudanzas reais, moito menos para a comunidade
LGBT. Vendéusenos un panorama idílico no que se explotaron -de
xeito moi calculado-, unha serie de iconografías, ídolos e relatos.
Unha suposta Revolución sexual liberadora que xurdida na Transición
política, e grazas a ela, viña para mudalo todo. Mais o que
realmente se atoparon as compas LGBT daquela altura foi cun
tardofranquismo cheíño de cinismo LGBTfóbico que empregaba o
pinkwashing para non alterar en exceso o status quo.
 |
| Campaña da FAGC esixindo unha amnistía total |
Hai
que ter presente que a Lei de Amnistía de 1977 non se aplicou
automáticamente aos presos LGBT xa que non eran considerados presos
políticos senón presos comúns. Moitas compañeiras seguiron nas
cadeas e outras tantas tardaron anos en atopar xustiza. Foi unha
etapa de estigma e ostracismo no que o incipiente movemento LGBT non
contaba aínda con moitos aliados nesta “idílica Transición
democrática da Revolución Sexual”. Proba deste panorama son as
famosas declaracións que Enrique Tierno Galván (PSP-Partido
Socialista Popular) fixera en xaneiro de 1977: “a
homosexualidade é algo indesexábel, unha desviación do instinto.
Non creo que se lles deba castigar. Mais non son partidario de
conceder liberdade nin de facer propaganda do homosexualismo. Hai que
pór límites a este tipo de desviacións".
Os
anos 70, 80 e 90 foron anos de moita soidade e incomprensión. A
organización sexodisidente Front d'Alliberament Gai de Catalunya
(FAGC),
aínda que constituída en 1975, non acadou o status de entidade
legalizada até o 15 de xullo de 1980, tres anos despois da
legalización do Partido Comunista de España (PCE). Versionando a
Calvo Sotelo: “prefiero una España roja a una España rosa”.
Mais
sí, no 2018 estamos de 40 aniversario porque foi o 26 de decembro de
1978 cando se eliminaron da “Lei
de Peligrosidade e Rehabilitación Social” (herdeira
da Lei de Vagos e Maleantes) varios artigos referidos á
homosexualidade. Unha lei que dende 1970 condenaba ás persoas LGBT a
internamentos forzosos en “establecementos de reeducación” por
períodos que ían dende os 4 meses até os 3 anos. Aínda que en
1978 esta lei deixou de aplicarse nos “casos de homosexualidade”
a derogación da Lei de Peligrosidade e Rehabilitación Social
virá 20 anos despois da morte de Franco, concretamente un 23 de
novembro de 1995. Até esa data pódese dicir que o colectivo LGBT
estivo, dun xeito ou doutro, coa espada de Damocles enriba da cabeza.
Fai 23 anos disto e chámanos a atención porque pensamos que o
estado español sempre foi o paraíso LGBTfriendly exportador de boas
prácticas LGBT. Nada diso. É importante non esquecer a memoria
histórica, ter en conta que non somos legais dende fai tanto tempo,
e asumir que a legalidade acadada non foi un agasallo que non custou
dor e loita, mais ben todo o contrario.
 |
| Antiga cárcere provincial de Huelva |
Non
esquezamos que nos anos do pinkwashing tardofranquista, e
de aparente “man aberta”, retorceuse como nunca o Código
Penal grazas ao artigo 431 para poder seguir realizando redadas e
detencións arbitrarias de persoas LGBT coa excusa do “escándalo
público” ou o “atentado contra a moral pública”. Neste
sentido a xustiza LGBTfóbica tivo vía libre co 431 até 1988, ano
no que comeza a actualizarse a lexislación e se deixa de reprimir a
homosexualidade pola vía xudicial.
Aínda
non levamos nin 30 anos cunha mínima protección xurídica
insternacional e xa nos queren vender que o activismo LGBT xa non é
preciso. Seguir mantendo unha actitude crítica e vixilante coas
institucións depende de nós, sobretodo para non caer na trampa do
'capitalismo rosa' que edulcora, amansa e fai pinkwashing empregando
as nosas vidas e tentando asimilar o movemento LGBT para restarlle
potencial, axenda política e carga ideolóxica.
Ningún comentario:
Publicar un comentario